14 Years of Fulfilled Dreams

It was June 1998 when I first thought of creating Magwayen.

Ang lakas ng loob ko at ang kapal ng mukha ko na magtayo ng isang theater group sa PLM. Ano ba'ng alam ko, e Engineering student ako? The only experience I had sa teatro ay yung pagsali ko sa Dramatics Guild ng Mapua when I was second year high school.

Siguro, may gusto akong patunayan kaya ko ginawa yun. Nagtayo ako ng isang theater group para masabi ko na may na-achieve ako, para may maiwan akong marka pag-alis ko ng Pamantasan. Umiral ang kayabangan ko, ang kabaliwan ko, ang pagka-ambisyoso ko.

Hindi ako maintindihan ng mga kaklase ko. Wala akong nakuhang suporta mula sa kanila. Kuntento na sila sa normal na buhay estudyante. Pero ako, matagal na akong patay. Mula pa nung mag-enroll ako sa kursong 'di ko gusto ay mistula na lamang akong zombie na iniraraos lang ang bawat schoolyear.

Ang hindi ko maipaliwanag sa kanila ay kung paano akong binuhay muli ng ideya ng pagtatayo ng Magwayen. Para akong adik na hindi kayang bumitiw sa mga planong nabubuo sa isipan ko. Si Jerry Lopez at Archibald Tolentino, sila lang ang naniwala sa akin. Sila lang ang nakinig sa akin, nagpalakas ng loob ko at nagpaniwala sa akin na kaya ko.

Kaya sumugal ako. Tumaya ako ng pikit-mata. At noong Agosto 1998, nabuhay ang Magwayen sa Pamantasan.

Marami ang nagtaas ng kilay. Marami ang tumawa. Ang sakit tanggapin ng mga paghamak nila. Pero tama sila. Hindi pa ako handang maging ama. Marami akong gustong mangyari para sa Magwayen, pero hindi ko alam kung saan magsisimula. Akala ko kaya ko siyang buhayin ng mag-isa, pero hindi pala.

Dahil sa kayabangan ko, sa pagiging makasarili ko, ako mismo ang unti-unting pumapatay sa Magwayen na nilikha ko.

Hanggang sa dumating si Shengka Mangahas. Nakatagpo ako ng taong naniniwala sa akin. She saw the man i wanted to be and the man I almost was. Pinaalala niya sa akin ang isang bagay na nakalimutan ko na -- ang pagmamahal ko sa teatro at ang saya na dulot sa akin ng pagsusulat.

Bago matapos ang unang taon ng Magwayen, itinanghal ang Hawla. Suddenly, wala nang tumatawa. Ang mga dating nagtaas ng kilay, medyo dumistansya na. Magwayen is still in the game. Bilang Founder ng grupo, para akong ama na nakita ang unang hakbang o narinig ang unang salita ng aking anak. I felt really proud, not of myself, but for the organization. It was a really humbling experience.

Mula noon, sabay kaming nag-grow ng Magwayen. Maraming stage plays at concerts ang aming pinagsamahan. Ngayon, labing-apat na taon na ang grupo. Hindi ko na nararamdaman na mag-isa ako. Marami na akong kapatid, kaibigan at anak sa Magwayen. Ang organization na itinayo ko noon, naging isang ganap nang pamilya.

Ngayon, mas kilala na ang grupo sa pangalang Marulaya. But the organization's objective of honing the talents of its members remain. Ang Magwayen/Marulaya pa rin ang nag-iisang Theater and Performing Arts Group ng Pamantasan ng Lungsod ng Maynila.

As a testament to the group's commitment of developing its student members, Magwayen/Marulaya has received eight Molave Awards for being the Most Outstanding Non-Academic Student Organization in PLM.

Hindi titigil ang Magwayen/Marulaya sa pagdiskubre at paghubog ng mga Iskong may talento. Sa pagtuntong ng grupo sa kanyang ika-labing-apat na taon, nananatili itong matatag, matapang, malikhain at mapangarap! Patuloy na lumalaki ang ating pamilya!

I may have built Magwayen/Marulaya, but the foundations that kept it standing and strong in the last fourteen years are the members and alumni of the organization.

Happy 14th Anniversary sa atin, Magwayen/Marulaya! Kudos!!!

Awkward.

I accidentally learned about MTV's teen comedy Awkward after seeing a gorgeous photo of Beau Mirchoff online. I've never heard of the show before and had no idea what it was all about.

So I consulted the wisdom of Wikipedia and read the synopsis. It didn't say much. Only that "it is a series based around social outcast Jenna Hamilton who, after receiving a 'carefrontation' letter, has a legitimate accident, though it appears as if she tried to commit suicide."

With a vague idea about the story and Beau Mirchoff as its only come-on, I decided to download the pilot episode. After watching it, I was literally cheering for Awkward. Although the concept of a highschool outcast triumphing over the mean cheerleaders and winning the hearts of the cute boys is something we're already very familiar with, Awkward is still so fun to watch because of its good storytelling and remarkable performance by Ashley Rickards, who plays Jenna.

The first season has twelve (12) episodes. What's good about Awkward is that the characters grow and develop depth. It succeeds in reminding you the pains, the joys, and the fantasies of being a teenager. It kinda reminded me of movies like Easy A, Juno and the cheesier Lohan fave of mine, Mean Girls. But Awkward stands out, mainly because of the beautiful and lovable character of Jenna Hamilton. Her "words of wisdom," told via voice-over at the beginning and end of each episode, are Carrie Bradshaw-ish and offers a lot of sense, even for someone who is way past his teen-age years.

I'm excited for the second season. I think four (4) episodes are already in. If you wanna feel the kilig-vibes, i strongly suggest you check out this show. So what if you're no longer a teen-ager. Reliving those years is never Awkward!!

Friends Forever

Nabwiset ang buong sambayanan sa lutong desisyon ng mga judges sa laban nina Pacquiao at Bradley. Nakakalungkot, dahil natapos ang winning streak ng Pambansang Kamao.

Pero hindi si Pacman ang dahilan kung bakit mabigat ang kalooban ko.

Sad ako dahil sa pagwawakas ng Tween Hearts, ang youth-oriented drama na napapanood tuwing Linggo ng hapon sa GMA. Sa loob kasi ng halos dalawang taon ay naging bahagi ako ng Creative Team ng show. Sabi nga, it's never easy to say goodbye.

I will treasure so many good memories about Tween Hearts. First time kong sumulat ng isang weekly drama. When we started, eight episode mini-series lang dapat ito. Pero after seeing the overwhelming positive response from the viewers, after episode 4 ay nagdecide ang management na i-extend ito for a full season.

Sobrang excited ako when I heard the news. I was a big fan of TGIS and Click kaya pangarap ko to be part of a show na linggo-linggong aabangan ng kabataan, na tatatak sa kanila at magiging parte ng buhay nila. Sabi ko, this is it! Tween Hearts could be the show for this generation's youth!

I was blessed to work with four brilliant Headwriters who shaped the story of TweenHearts.

Miss Kit was the first. She conceptualized the show, and she created the characters. Nung una, takot ako sa kanya. First time ko kasing magsulat for her. Pero magaan pala siya katrabaho, kaya love ko na siya ngayon. Madami akong natutunan sa kanya, na ngayon ay nagagamit ko ng sobra sa pagsusulat. Later on, she would remain in the show as Creative Consultant. Sa original team ng Tween Hearts, kaming dalawa ang nag-stay hanggang sa Finale.

Ang sumunod na naging Headwriter ng show ay si Sen. Iba naman ang style niya. Mas maluwag, mas relaxed ang meetings. Generous siya sa compliments kaya love din siya ng mga writers.

Third na humawak sa Tween Hearts ay si Miss Denoy. Sobrang fun ng mga meetings, at sobrang dali ng trabaho dahil by this time ay sobrang bonded na ang grupo. Nag-graduate na bilang writers ang mga kasama kong sila Onay and Geng, at nadagdag sa pamilya sina Borgy, Ken and Jason. Sobrang maternal para sa 'min si Miss Denoy dahil sya ang mentor namin sa Writing Institute. Sa term din niya naging official food ng team ang David's Tea House!

Last Headwriter, but not the least, ay ang contemporary kong si Onay. She's quite timid and shy, pero sobrang love namin siya dahil very considerate and down to earth. Sa term niya nag-graduate si Ken as writer at pumasok naman sina Libay and Cyril. Kasama namin si Onay na humarap sa matitinding pagsubok na dumating sa final season ng show. She never gave up. And with her stewardship, nanatiling number one ang Tween Hearts hanggang sa pagtatapos nito.

If you're wondering kung ano'ng personality ng mga writers ng Tween Hearts, isa lang ang masasabi ko -- we're all tweens by heart. Kaya kahit kami ang gumagawa ng mga kwento, kami rin ang number one fans ng show.

Si Borgy, maaasahan sa mga kilig devices na lalong nagpapatamis sa mga kilig scenes ng show. Si Ken naman, panalo ang mga dialogues na madalas nako-quote sa Twitter. Si Geng, alagang-alaga ang consistency ng mga characters. Si Jason, forte niya yung mga heartwarming moments. Sina Libay at Cyril, kahit parehong baguhan sa show, nagpamalas agad ng galing at pinatunayang pwede na silang sumabak sa daily soaps.

Sa apat na extensions ng Tween Hearts, lagi akong nagpe-pray na wag ako mag-graduate sa show. Sobrang napamahal na sa kin ang mga tweens. Apektado 'ko pag nag-aaway sila Josh at Bambi. Inis na inis ako pag may kabulastugan sina Lucy, Becca at Violet! Kinikilig ako tuwing kakantahan ni Jacob si Bel. Ganun ako ka-involved sa mga buhay nila.

Kaya thankful ako that the management trusted me to remain in the show til the very last episode. I am so proud to be part of Tween Hearts, to work with an outstanding Creative Team and excellent Production Staff headed by Direk Gina Alajar, our Program Manager, Miss Hazel Abonita and our Executive Producer, Miss Mona Mayuga. Syempre, it's an honor din to meet and become friends with our awesome young cast.

Sa pagsasara ng Tween Hearts, hindi lang ang mga tweens ang mami-miss ko nang husto. I will miss the creative meetings and the team. Ibang klase ang nabuo naming bonding. Kasama ako ng mga fans sa clamor na magkaron ng reunion show ang ating tween barkada, para mabuo rin ulit kaming team.

Siguro ay lilipas din ang lungkot ko. Dahil marami namang happy memories na pwedeng balikan. The show may have ended, but the bond remains.

In behalf of the Creative Team, MARAMING SALAMAT PO SA PAGSUPORTA AT PAGMAMAHAL NYO SA TWEEN HEARTS.

Friends Forever!

Crash and Burn

Nandito 'ko ngayon sa PowerMac, pinapacheck-up ang Macbook ko. Sabi ni Kuya nag-unmount daw yung... teka, ano nga ba yun? Nakalimutan ko yung mga terms, puro teknikal kasi. Basta ang bottomline, nag-crash ang hard drive ko at kelangan ko daw mag-reformat.

Nanlumo ako. Lahat ng files ko, all gone! Lahat ng photos at mga intimate videos namin nina Nick Jonas, Zac Efron at young actor from the other network, wala na rin! I'm devastated. I don't think I deserve this misfortune. Maingat naman ako sa paggamit ng Macbook ko. In fact, bihira ko nga siya gamitin. So, paano nangyari ito?! Bakit?! Nasaan ang katarungan!!

Dali-dali akong naghanap ng dingding upang dumausdos sabay breakdown! Hayuuuuuup!!!

Pero, maya-maya lang, naisip ko na mukha akong tanga sa pag-e-emote ko dahil wala namang camera sa paligid. And I also realized na hindi pa naman katapusan ng mundo just because nag-crash ang hard drive ko. I mean, yung ibang tao ay mas worse pa ang mga problema. Kaya kahit walang direktor na sumigaw ng "cut!" ay tinigil ko na ang pagdadrama ko.

Sa panahon ngayon, masyado nang dependent ang tao sa mga gadgets. Ito na ang kumokontrol sa kanya. Alipin na tayo ng teknolohiya. Kaya pag walang signal ang cellphone or down ang server, nagpapanic na tayo. Kapag nag-crash ang hard drive, naloloka na ang tao.

Kunsabagay, ganun din naman ang reaksyon at mararamdaman natin kapag sunud-sunod ang mga pagsubok na dumadating at problemang pasan natin. Some are driven to the point of desperation. Feeling nila ay magka-crash and burn na sila.

Buti sana kung pwede mag-reformat ang isang tao para mabura lahat ng mga sad memories at bad experiences. Pero kung posible nga yun, would you choose to erase your past and start anew. Do you think you'd still be the same person?

Kung ako ang tatanungin, ayoko ng reformat. E ano kung hindi perfect ang buhay ko? So what kung corrupted ang past ko? Ang importante ay natuto ako at nalampasan ko ang mga struggles at pagsubok. In fact, thankful ako dahil sa mga madilim na kabanatang iyon nakilala ko ang mga tunay na nagmamahal sa akin. I'm proud and content of who I am now, and I wouldn't trade it for anything else (spoken like a byukonera, hahaha).

Pagkatapos ma-reformat ang Macbook ko, it will be returned to me in good condition. Yun nga lang, it will be empty. Kaya buti na lang walang reformat sa tao. Who would want to feel empty?

Not me. But how about you?

My Daddy Dearest

This coming Monday, 11th of June, ipapalabas na sa GMA ang isang pampamilyang soap opera, ang My Daddy Dearest.

Tampok si Ogie Alcasid bilang si Bong, ang lalakeng maagang nabiyudo at tumayong mag-isang magulang sa anak na si Daisy, na ginagampanan naman ng child wonder na si Milkcah Nacion. Isang kahilingan ang babago sa pagsasama ng mag-ama at susubok sa kanilang katatagan bilang pamilya.

Exciting ang bagong handog ng GMA dahil hindi lang ito hitik sa comedy at drama kundi kapupulutan din ng aral ng mga batang manonood.

Kaya 'wag ninyong palampasin ang My Daddy Dearest, gabi-gabi bago mag-24 Oras sa GMA.

Top Five Things Na Sisira ng Araw Mo

1 Gusto mong mag-dessert at magkape, kaya pumunta ka sa Starbucks or Coffeebean. Pero pagdating mo dun, wala kang maupuan. Kasi lahat ng tables occupied ng mga Medicine or Law students, na mahigit tatlong oras nang nakatambay dun. Obvious naman na kanina pa sila nandun dahil ubos na yung tall mocha frap na order nila (pero kung minsan, yung iba hindi talaga umoorder, or may dalang food and drinks from other stores). Ang nakakainis pa, yung ibang table parang ni-reserve na nila for themselves. Iiwan nila ang mga libro at gamit nila sa mesa para magyosi ng fifteen minutes sa labas. Walang kundiderasyon! Ang kakapal di ba?! I mean, saludo ako na nag-aaral sila. Pero may mga library naman para dun.

2. Yung mga nagpo-post sa Facebook mo ng mga pictures or links na ipapa-Like sa 'yo. Or yung mga nagpo-post ng Food Cart franchise deal. Or yung nag-iinvite sa 'yo na sumali sa Networking Business (itago natin sa pangalang GFI yung company). Nakaka-badtrip pag ginagawang Classified Ads ang Facebook mo, di ba? Haynaku, yung mga FB friends ko na gumagawa niyan, ina-Unfriend ko!

3. Sobrang busy ka sa work, kaya nung magkaron ka ng free time, isiningit mo ang pagpunta sa gym. Kaso, pagdating mo dun, maraming tao. You wanna do some sets sa Chest Incline Machine. Pero inabutan mo na may gumagamit. So, hintay ka ng mga five minutes para matapos siya. Guess what, nagte-text lang siya habang naka-upo sa machine. Sige, bigyan ko siya ng time to rest, baka napagod sa sets niya. Another five minutes. Pero, walang pagbabago, nagtetext pa rin ang walanghiya. Nakasmile pa, kinikilig! Punyeta, nakipagkandian sa machine na gusto kong gamitin! Gusto kong sigawan at palayasin, kaso mas matangkad at mas malaki katawan sa kin! Grrrrr!!! Naubos na oras ko sa paghihintay. So tingin ako sa ibang machines. Pero ganun din ang eksena. Mga nakaupo at nagtetext. Ano 'to, sila-sila ba nagtetext sa isa't-isa? Naglalaro ba sila ng Draw Something? Bwiset!!!

4. Bilang kuripot ako, naka-prepaid phone lang ako gaya ng karamihan sa inyo. Eto ang nakaka-bad trip. Nag-load ka ng 500. Nagregister ka sa unlimited text promo. Tapos chinika ka ng katabi mo, so na-distract ka for a moment. Akala mo na-register ka na sa unlitext. So nagforward ka ng Bob Ong or The Notebook quote sa lahat ng friends sa Contacts List mo. Only to find out na nadeny pala ang registration ng Unlitext mo. Kaya ayun, in less than fifteen minutes, ubos ang 500 pesos lad mo! Parang gusto mo kumanta ng "kung oagkain sana, nabusog pa ako."

5. May bagong labas na Nike signature shoes ng paborito mong NBA player. Nag-compute ka na kung ilang linggo kang di magmi-milk tea, ilang beses kang di magta-taxi, at gaano ka katagal magtitipid ng cellphone load para mabili ang sapatos na nagkakahalaga ng mga anim na libo. Hanggang sa nagpunta ka na nga ng Nike Park at nabili mo na ang inaasam na sapatos. Paglabas mo ng store, narinig mo pa ang mga anghel na kumakanta ng Allelujah. So, nag-jeep ka pauwi, kasi start na ng pagtitipid. Pagtingin mo sa katapat mo, may jejemon na suot ang sae shoes na binili mo. Na-curious ka kung magkano ang bili niya. Sabi niya, 500 sa divisoria. Parang gusto mong magwala! Mukhang original, pero limandaan lang! Sayang ang milk tea! Huhuhu.

Remembering Girl Power

Magpakatotoo na tayo. Sino sa inyo ang hindi nakaka-miss sa SPICE GIRLS?

Yung mga hindi nagtaas ng kamay, siguradong mga pa-mhin na nagsusumiksik pa rin sa kloseta. Magtigil nga kayo ha! Maglabasan tayo ngayon ng ipod, coz I'm sure na bukod kina Madonna at Celine Dion ay nangunguna sa playlist nyo ang grupong binubuo nina Victoria Adams (aka Posh Spice, na ngayo'y Victoria Adams na), Melanie Brown (aka Mel B, or Scary Spice), Melanie Chrisholm (aka Mel C, or Sporty Spice), Emma Bunton (aka Baby Spice), and Geri Halliwell (aka Ginger Spice).

Tandang-tanda ko pa nung i-release ang unang single nila na Wannabe in 1996. Kahit matigas ang balakang ko at kaliwa ang dalawang paa ko, nagla-lock ako ng kwarto para sabayan ng sayaw ang hit single na ito (takot ko lang na mahuli ng tatay ko, baka nilublob na 'ko nun sa baldeng puno ng tubig, hahaha).

Tinipid ko ang baon ko para maka-ipon ng P150 na pambili ng cassette ng grupo na pinamagatang SPICE.Nang mapakinggan ko na ang lahat ng tracks sa album, para akong naka-jackpot! Winner ang lahat ng kanta ng Spice Girls! Agad kong binendisyunan ang sarili ko bilang alagad ng GIRL POWER! At kahit sobrang liit ng font ng lyrics sa casette inlay, mega-effort ako na basahin yun para makabisado lahat ng kanta ng mga Sis ko.

'Di rin papakabog ang sophomore album nila na SPICE WORLD, na naging title din ng movie nila. Dahil isa akong dakilang fan, pinatulan ko rin ang pelikulang nila. Pero, wala yung kwenta, parang nag-trip lang yung writer at direktor. Pinatawad ko na lang ang chakang akting ng Spice Girls, at naghanap ng ibang masisisi - napagbuntunan ko ang All Saints, na isang American female group na kasabayan ng Spice Girls. Hanggang ngayon galit pa rin ako sa kanila, hahaha.

Fast forward to 1998, nagimbal ang buong mundo sa pag-alis ni Geri Halliwell sa grupo. I was in shock. I felt lost. Hindi ko alam kung paano pa magpapatuloy ang buhay, kung paano pa magagawang umikot ng mundo ngayong hindi na kumpleto ang Spice Girls.

Pero, eventually, natanggap ko rin ang lahat. Naging happy at supportive pa rin ako sa solo career ni Ginger Spice. Kaya lang, unti-unti nang nanamlay ang career ng natitirang myembro ng Spice Girls. Hindi na kasing-successful ng first two albums nila ang FOREVER na ni-release nung 2000. I wanted to do something, pero ang layo ng United Kingdom. Kaya, ang ending, para akong inutil na walang nagawa nung mag-decide ang grupo na mag-disband.

Habang sinusulat ko ito, at tumutugtog ang Too Much sa earphones ko, 'di ko maiwasang malungkot muli. Kamusta na kaya silang lima? Bakit kaya 'di na sila nagtetext (chos lang, hahaha).

They still hold the record of being the best-selling female group of all time! Mahigit 75 million lang naman ang bilang ng nabenta nilang records worldwide (kung hindi nabuwag agad ang Vanna Vanna or The Cherries, sila sana ang may kakayahang sumira sa record na ito, kaso na-tegi kaagad ang grupo, hehehehe).

Maraming kababaihan sa aking henerasyon ang mas matapang, mas matayog ang narating, at mas masaya ngayon dahil sa prinsipyong GIRL POWER na ipinamana ng Spice Girls (seryoso, itanong nyo pa sa SWS Survey!) Malaki talaga ang naiambag ng Spice Girls para makumpleto ang mga buhay natin!

Kaya, kung nami-miss mo sila, 'wag kang mag-deny! Kapag narinig mo ang kantang STOP, sayawin mo ang cute na dance steps na kinabisado mo from watching their MTV. 'Wag mong ikaila na minsan ay pinangarap mong maging si Posh Spice or si Baby Spice. Ipagmalaki mo na buhay sa iyong kalooban ang diwa ng Girl Power!

At saka natin sabay-sabay na ipagsigawan -- Viva Forever!!

And The Winner Is...

Ano ba ang kahulugan ng pagkatalo?

Sa mga byukon(beauty contest), pag di ka pumasok sa semis, "thank you girl" ang bagsak mo. Kung minsan, may pakonswelo ka pang Miss Friendship award. Pero hindi naman judges ang pumili nito kundi ang mga contestants, so walang bearing. Sash lang ang matatanggap mo. Ni wala kang bouquet of flowers. Kasi, ang bulaklak ay para lang sa winners! Nakakainis lang!

Sa sugal, pag di ka swerte, olats ang tawag sa 'yo. Baho-kamay ka sa tong-its, dahil laging patapon ang nakukuha mong baraha. Habang natatalo ka at nauubos na ang pera mo, para kang trapped sa kumunoy -- umaasa ka na makakabawi pa, na mananalo ka pa, pero ang totoo ay lalo ka lamang lumulubog. Ang ending, baon ka na sa utang, pati pride at respeto mo sa sarili, lubog din. Nakaka-bad trip lang!

Sa panliligaw, 'pag basted ka, talo ka. Kaya yung ibang lalake, ayaw tumaya ng malaki. Namimili sila ng liligawan. Gusto nila yung may assurance na sasagutin sila. Para di masayang yung gastos sa mga date at mga regalo. Pero minsan, kahit akala mo ay may pag-asa ka, nasisilat pa rin. Kawawa ka 'pag mahal mo na tapos nakuha pa ng iba. Siguradong iiyak ka. Galit ka, di lang sa babaeng nagpaasa sa 'yo, kundi sa buong mundo. At isusumpa mong hinding-hindi ka na ulit iibig kahit kelan. Nakaka-trauma lang!

Maraming pagkakataon sa buhay natin na nakakaranas tayo ng pagkatalo. Iba-iba ang mukha ng pagkabigo. Iba-iba rin ang impact nito sa ating mga sarili. Ang maagawan ng pinarang taxi, or maunahan sa last stock ng damit na gustong-gusto mo ay nakakainis. Pag natalo ka sa championship game or sa student council elections, ay mabigat sa kalooban. Pero ang mabigo sa pag-ibig, sa pag-abot ng pangarap, sa paglaban sa karamdaman, ito ang mga pagkatalo na tunay na susubok sa ating katatagan.

Ang hirap kasi sa karamihan sa atin, lagi tayong handang manalo. Iniisip na kaagad natin ang makukuhang premyo. Pinaplano na kaagad natin kung paano ipagdiriwang ang tagumpay.

Pero gaano ba kabuo ang loob natin sa posibilidad ng pagkatalo? Ilan sa atin ang nakahandang yakapin ang kabiguan?

Noong nakaraang linggo, labis ang kalungkutang naramdaman ko nang matalo ang kaibigan kong si Ron sa student council elections. Sobrang bilib ako sa galing niya at sa sinserong hangarin niya na maglingkod sa mga estudyante, kaya isa ako sa mga kumumbinse sa kanyang tanggapin ang hamon na tumakbo bilang Pangulo.

Kaya nang lumabas na ang resulta ng mga boto, hindi ko napigilang mapaiyak. Marami ang nakaramay ko sa kalungkutang ito.

Ngunit pinahanga ako ni Ron sa paraan ng pagtanggap niya sa kabiguan. Siya ang tao na sanay manalo, na maraming beses nang nagtagumpay. Ngunit sa unang beses na siya'y natalo, hindi siya nagalit, hindi siya nanumbat. Wala akong nakitang bitterness sa kanya. Tinanggap niya ang kabiguan nang taas noo. Oo, umiyak siya, pagkat tao lamang siya na nasasaktan rin. Ngunit alam niya na hindi habambuhay ang kalungkutang iyon. Na lilipas rin iyon.

Para sa marami, ang pagkatalo ay parang kumunoy na humihila sa atin pababa. Pero choice mo kung hahayaan mong ma-stuck ka na lamang roon, o kung aahon ka at magpapatuloy. Marami pang laban ang iyong pagdadaanan sa buhay. Ang success o failure mo bilang tao ay hindi masusukat sa isang laban lamang, kundi sa resulta ng mga pakikipagsapalarang haharapin mo pa sa iyong pagtanda. Maging positibo ka na ika'y magkakamit ng mga tagumpay, ngunit ihanda mo rin ang sarili mo sa mga kabiguan. Magpunyagi ka upang manalo, ngunit 'wag kang matakot matalo.

Sina Michael Jordan, Albert Einstein, Walt Disney, Regine Velasquez, Manny V. Pangilinan, lahat nakaranas mabigo. Ngunit ginamit nila ang mga aral ng pagkatalo upang marating ang rurok ng tagumpay. It is exactly at the point when things seem to be at their worst that you should not quit. 'Coz sometimes, a winner is just a loser who never gave up.

So, next time na mabigo ka, tanungin mo ang iyong sarili kung ano ang kahulugan ng pagkatalo sa iyo. You can either think you lost the gold, or you can think you won the silver.

Hindi lang sa boxing may rematch. Sa buhay din nating lahat, laging may second chance.

(Special thanks to Mr. Perk, Kimykimymore and AJ080185 for the inspirational quotes)

Ang Love Story Kong Pito-pito!

Ilang araw na lang, Valentine's Day na! I wonder kung gaano karaming couples pa ang seryosong sine-celebrate ang araw na 'to? And I also wonder kung gaano karami kami na hanggang ngayon ay umaasa pa ring magkakaroon ng rason para i-celebrate ang araw ng mga puso.

Kasalanan 'to ni Kate Middleton e! Kung 'di niya pinikot si Prince William, baka may chance pa na 'di ako ma-zero sa Valentine's. Lekat na bruhang yun! Ang ending, single na naman ang mamang malaki ang tiyan!

Ang dami-dami ko nang nasulat na love story sa mga script at plays na ginawa ko. Pero bakit ang love story ng buhay ko, isang mahabang serye ng pito-pito films, walang tumatagal sa takilya. Ang galing-galing kong magpayo sa ikagaganda ng lovelife ng mga kaibigan ko, pero bakit ang mga relationships ko parang delata, may expiration date! May wicked witch kaya na nag-gatecrash noong binyag ko at niregaluhan ako ng sumpa? Am I never gonna get my happily ever after?!!

Malungkot ang mag-isa. Nakakatakot tumanda nang walang kasama. Nakakainggit makitang masaya ang iba sa piling ng mga jowa nila. Sino ba naman ang gusto ng ganung buhay? Not me! I have so much love to give! Overflowing! Naipon sa puso ko ng 32 years!

Marami na akong minahal, ngunit maraming beses na rin akong nabigo. Tanggap ko yun. Iniyakan ko na yun. Pero yung iba sa kanila, parang mantsa pa ring nakadikit sa puso ko na di maalis-alis. Ganun yata ang true love, parang makapit na libag na di mahuhugasan ng kahit isang baldeng luha. Kaya kawawa yung mga nakaka-relasyon ko, dahil lagi ko silang ikinukumpara kina J at M (yung mga tsismosa dyan, wag na manghula kung sino ang dalawang ito, dahil ide-deny ko lang! I want to keep my lovelife private, chos! Haha)

So, there, I admit that the problem lies with me. Tama yung sinabi ni Basha -- sometimes, the hardest person to get over is the one you never had. Alam ko kung ano ang gusto kong puntahan - ang mundo ng mga taken, ng mga "in a relationship." Pero hindi ako makalipad doon dahil ang dami kong excess baggage. Hindi ako maka-move on sa heavy traffic ng mga single at sawi, dahil ayaw kong humanap ng ibang ruta at iwan ang matrapik na daan.

I need to do something about this. In fact, I think I'll make it one of my resolutions for 2012 -- to give love a chance. Nagmove-on na ang mga tao'ng bahagi ng past ko. It's time I do the same. Kaya, Bro, send someone my way na ulit. Promise, aalagaan ko na ang relationships ko. I'll nourish it para magtagal. Sisiguraduhin kong, this time, magiging box-office na ang love story ng buhay ko!!

And, Bro, kung 'di po kalabisang hilingin, pwede bang si Prince Harry ang ipadala mo? So we can live happily ever after!

Sa inyong lahat, Happy Valentine's Day!!