Usapang Taxi at Pinas

Habang sakay ng taxi papunta ng gym ay na-force akong makinig sa AM radio ni Manong. Hindi na ako nag-attempt na ipalipat sa FM station ang radyo dahil mukhang aburido sa mundo ang driver. Pero mas lalo siyang naaburido dahil sa mga pangit na balitang aming napakinggan.

Sabi ng reporter, by the year 2025 daw ay magkakaroon na tayo ng water shortage sa bansa. Mapipilitan na raw ang Pilipinas na umangkat ng tubig mula sa mga foreign neighbors natin. Dahil ito sa mga walang disiplinang mamamayan na mahilig magsayang ng tubig.

Bukod sa problema sa tubig, sobrang nakakalbo na rin daw ang mga forests natin. Only 20 percent na lang ng ating original forest cover ang natitira, making the Philippines the only country in Southeast Asia na may pinaka-manipis na forest cover. Dahil naman ito sa walang pakundangang pagmimina sa ating mga kagubatan.

Gym Bulag!

Mahal magpapayat.

'Yan ang realization ko simula nung mag-decide ako na mag-enroll sa gym, after forty-eight thousand years ng pag-uurong-sulong.

Membership pa lang sa gym ay umabot na ng halos ten kyaw (ten thousand, in layman's terms). Hindi ko naman alam kung para saan yung Admin Fee, at iba pang achuchuchu fees na kasama sa binayaran ko. Sinubukan kong mag-demand na alisin yung mga hidden costs na yun, pero required daw na bayaran lahat yun. O, sige na nga, mayaman naman ako at madaling kausap, chos!! Haha.

Change Outfit, Change the World

Nakakasawa na ang mga pangit na balitang napapanood ko sa TV at nababasa sa dyaryo. Sa Twitter, madalas nagpaparinigan at nag-aaway ang mga tao. Sa Facebook, ang daming status na puno ng angst at ka-bitteran. Madaming reklamo ang mga Pinoy sa size ng pandesal, presyo ng kuryente, traffic, at patakbo ng gobyerno. Ang mga bagyo at iba pang kalamidad, dulot daw ng climate change, na bunga naman ng pang-aabuso ng tao sa ating mundo.

Wala na bang pag-asa na mabago ang lahat ng ito?

Hoping and Waiting

Hindi ko alam kung bakit may kurot sa puso ko tuwing pinapakinggan ko ang FANTASY album ni Ate Regine. Parang ang sarap ma-in love, ang sarap na mag-belong to someone, habang ninanamnam ko ang bawat words at napakagandang melody ng mga songs ni idol.

Several nights ago, I found myself talking to God. Not in a prayer kind of way. I was simply talking to my God. Medyo hilam ang mga mata ko sa luha, as I was telling Him na kung may nakalaan na isang tao para sa akin, sana ay i-lead na niya ito sa akin. Ang demanding ko 'no? Well, hindi naman sa pagod na akong maghintay. Ang sa akin lang, sayang yung oras na magkasama na sana kaming dalawa kung mauubos lang sa hanapan at hintayan. If I find true love, I'm hoping we could spend the rest of our lives together, not what's left of our lives.